Deze fabriek heeft bijna een eeuw gefunctioneerd en behoorde toe aan dezelfde familie van rijke eigenaars, de
Le Coat de Kerveguen.
Aan het eind van de 19e eeuw bezaten zij een zeer groot deel van de met suikerriet bewerkte grond op het eiland, in concurrentie met het Crédit Foncier Colonial. Deze bankinstelling, die vanuit Parijs werd bestuurd en ter plaatse werd vertegenwoordigd door een aandeelhouder, had door faillissementen van andere landeigenaren en industriëlen een grote voorraad fabrieken en land in handen gekregen.
Focus op de werknemers
De arbeiders van deze fabrieken werden in 1861 en 1866 vereeuwigd, voor sommigen van hen, in een reeks prachtige aquarellen, bewaard in het Departmental Archives of Reunion Island.
Deze aquarellen werden gemaakt door Hippolyte Charles Napoléon Mortier, die hertog van Treviso werd.
Hij was de schoonzoon van Gabriel Le Coat de Kerveguen met wiens dochter, Emma, hij getrouwd was.
De hertog van Treviso was kamerheer van Napoleon III, en ambassadeur, terwijl hij vanaf 1860 de koloniale landgoederen beheerde die hij van zijn schoonvader had geërfd.
meer informatie op Hippolyte Charles Napoléon Mortier, Hertog van Treviso
In deze aquarellen werden wij geïntrigeerd en zelfs verleid door de blauwe stoffen kleding die de land- en fabrieksarbeiders droegen: zij vertonen een griezelige gelijkenis met de kleding die de mannelijke en vrouwelijke slaven droegen tot de Franse afschaffing van de slavernij in 1848.
Onze vraag is de volgende:
Waar komen deze blauwe stoffen, bekend als "Toiles de Guinée", vandaan?
Het is bekend dat zij met indigo werden geverfd, waarvan de handel mede bijdroeg tot de welvaart van de Franse handelspost van Pondicherry. Er bestonden nauwe banden tussen India, het eiland Réunion en Mauritius, het buurland van de Mascarene-eilanden. Met name tussen 1852 en 1882, toen de Britten stopten met het werven van contractarbeiders.
